What goes down ...

"... must go up", want anders kan je net zo goed blijven liggen. Je bent pas dood als je dood bent, dus leef zolang je leeft. Het zal je maar worden gezegd.

Het kan nog harder zelfs: Zolang je nog kunt strompelen naar de WC, kun je dat ook achter de stofzuiger! Suzy zei ze tegen mij ... die woorden, toen ik eigenlijk al mijn eigen kankergevecht aan het opgeven was.

De ziekte van Hogkin was een aantal maanden voor "de woorden", behoorlijk aan de late kant vastgesteld. Dit kwam ten eerste omdat ik de symptomen die ik wel degelijk had, niet herkende. Tja, ik was wel behoorlijk moe ... constant en die bobbels in m'n nek, die opgezette klieren ... tja die heb je soms.

Ten tweede ging ik uiteindelijk pas na een paar maanden, wel naar de huisarts, want de pijn in mijn nek was niet meer te harden en ik voelde me moe en beroerd. Maar de huisarts stuurde me gewoon weer naar huis, want zijn diagnose was "je zal wel wat onder de leden hebben ... griepje of zo".

Ten derde stemde ik daar toen gretig mee, want die diagnose verloste me wel van een steeds erger wordende angst. Ik had gewoon niets, maar schaamde me echter wel enorm en dacht dat iedereen vond dat ik me aanstelde ...

Een maand later stuurde Suzy me weer naar de huisarts en zei dat ik er op moest staan dat ik doorverwezen zou worden naar een specialist. Van de huisarts kreeg ik, zij het niet echt van harte, een verwijsbriefje. Het lukte met het verwijsbriefje om al binnen een week bloed te laten prikken, een uitwendig lichamelijk onderzoek te ondergaan en een biopt uit een van de afwijkende lymfklieren te laten nemen.

En toen ging het "snel" ... de tweede dag na het onderzoek werd al met ons contact opgenomen, ik moest me weer bij de specialist melden.

Daar kregen Suzy en ik vrijwel direct te horen dat - door de combinatie van 1)  de aanwezigheid van bijbehorende algemene symptonen, 2)  de biopt en 3)  het bloedonderzoek - de diagnose Hodgkin was gesteld. Er moest nog wel worden vastgesteld op welke locaties in mijn lichaam eventueel nog meer Hodgkin aanwezig is.

Kwaadaardige kanker en eigenlijk had ik al veel eerder moeten komen, volgens de specialist.

Tja en dan zit je daar dan, met stomheid geslagen in een maalstroom van gedachten. Tegenover je zit iemand met weinig empathisch vermogen en naast me hoor ik Suzy's verdriet. De specialist kon eigenlijk alleen maar reageren door de vervolgprocedure uit te leggen en te vertellen dat ik daarvoor wel naar een ander ziekenhuis moet.

Het was dus nog in de tijd van "de chemococktails", die bij mij onder het mom van "nooit geschoten, altijd mis" als laatste redmiddel (gelijktijdig met bestraling) werd ingezet. Ik voelde eigenlijk alleen maar mijn eigen ellende en had steeds minder puf. Het voelde alsof het alleen maar slechter en slechter ging, zieker dan ziek door Hodkin, de vervolgbehandeling en zeker ook de zware kuur.

De wereld om me heen bestond haast niet meer, toen Suzy me wakker schudde.

Ik was het kankergevecht dus aan het opgeven en ze trapte me (figuurlijk gezien natuurlijk) uit bed met: "Zolang je nog kunt strompelen naar de WC, kun je dat ook achter de stofzuiger!"  Haar woorden "Je bent pas dood als je dood bent ... Leef zolang je leeft! "  gaven mijn denken letterlijk een draai. Het besef van haar doorzettingskracht die zij altijd al heeft kunnen opbrengen - om, ondanks al haar lichamelijk beperkingen vanwege die verrekte polio, toch 100% moeder te zijn ... het huis tip-top te houden ... om voluit te presteren - drong uiteindelijk tot mij door! Ik besloot vanaf dat moment haar voorbeeld op te volgen en leef nog steeds!