What goes down ... - Must go up!
Artikelindex
Het was dus nog in de tijd van "de chemococktails", die bij mij onder het mom van "nooit geschoten, altijd mis" als laatste redmiddel (gelijktijdig met bestraling) werd ingezet. Ik voelde eigenlijk alleen maar mijn eigen ellende en had steeds minder puf. Het voelde alsof het alleen maar slechter en slechter ging, zieker dan ziek door Hodkin, de vervolgbehandeling en zeker ook de zware kuur.
De wereld om me heen bestond haast niet meer, toen Suzy me wakker schudde.
Ik was het kankergevecht dus aan het opgeven en ze trapte me (figuurlijk gezien natuurlijk) uit bed met: "Zolang je nog kunt strompelen naar de WC, kun je dat ook achter de stofzuiger!" Haar woorden "Je bent pas dood als je dood bent ... Leef zolang je leeft! " gaven mijn denken letterlijk een draai. Het besef van haar doorzettingskracht die zij altijd al heeft kunnen opbrengen - om, ondanks al haar lichamelijk beperkingen vanwege die verrekte polio, toch 100% moeder te zijn ... het huis tip-top te houden ... om voluit te presteren - drong uiteindelijk tot mij door! Ik besloot vanaf dat moment haar voorbeeld op te volgen en leef nog steeds!